Uw Persoonlijke Grap en Grol Gids voor Rondleidingen in Mons, de "Koele Kaas", éénentwintig-talig, 92 kilo's schoon aan de Haak(lees Algemene Voorwaarden!!), Ervaren Drakendoder en VooDoo kunstenaar! Bekend van Radio en TéVé, van de Ivoren Toren gekomen, geliefd en gevreeschd. Een leuke en andere kijk met een knipoog, peper en zout, en soms pikant op Wallonië en Mons/Bergen in het speciaal..

Ook veel over de Diepe Walen.....

Info@mons2016.com

Over het algemeen heb ik er geen moeite mee dat veel mensen dom zijn, slim zijn is niet alles en dingen als lief, eerlijk, respectvol en gewoon aardig, tellen natuurlijk ook zwaar mee.

Van dom zijn weet ik veel, ben dat namelijk jaren zelf geweest. Door mijn decennia lange ervaring in deze staat weet ik dat het aller moeilijkste is, dat terwijl mensen dom zijn ze dat zelf niet of nauwelijks beseffen. In mijn geval heb ik het in de gaten gekregen na hulp van buiten, die, ondanks mijn toen hardnekkig ontkennen, bleef aandringen op een verbetering van mijn zelfkennis.

Dit gebeurt zelden of nooit, en ik ben dan ook iedere dag dankbaar dat ik aan de gevaarlijke valstrik heb kunnen ontkomen.

Dom zijn zit in de meeste families, vaak in combinatie met andere aandoeningen zoals zelfoverschatting, superioriteitsgevoel, dedain en arrogantie. Ikzelf had een zeer zware domheid gekoppeld aan arrogantie, een ziektebeeld dat zich vaak voordoet en zeer moeilijk te behandelen is.

De eerste symptomen van domheid zijn al op jeugdige leeftijd te zien maar worden dan nog vaak afgedaan met het idee dat het wel overgaat, zo rond de 14-15 jaar oud slaan de eerste crises toe. Er zijn op die leeftijd al gevallen bekend waar er volledige stupidicus vastgesteld wordt, deze gevallen zijn, indien niet direct behandeld, een voorbode van veel ellende voor de omgeving.

In de donkere dagen van voor de volledige vernietiging van het educatie systeem, de dagen dat je niet eerst moest weten “”hoe” maar moest weten “wat” en soms “waarom” was er soms een verbetering te zien in het ziekteverloop, maar sinds de Educatieve New Deal van de nivellerende krachten is dat over.

Zoals de meesten weten is het de tijd van de eindexamens, onze jeugd laat zien hoe hard en verstanding ze gestudeerd hebben het afgelopen schooljaar voordat de welverdiende vakantie aanbreekt en een ieder de zon en zee opzoekt. Een drukke tijd voor de jongelingen dus. Wij, de door schande en schade wijs geworden ouderen denken aan onze kroost, het harde studeren, chocolademelk en koekjes, de stapels boeken die gekend moeten zijn, het is me allemaal wat.

Na mijn Omzwervingen in het land van het grootkapitaal heb ik besloten les te gaan geven, een nobel streven, en ik heb zoveel mogen ontvangen dat iets teruggeven me een goede zaak leek. En wat beter dan in de buurt waar ik woon, dat is in de vroegere kolenstreek de Borinage.

De scholen hebben het hier erg moeilijk en de kinderen groeien niet altijd op in de best mogelijke omstandigheden. Ik geef les op een Secondaire, Inférieur en Supérieur, iets wat in Nederland Havo/VWO zou zijn en ik vind het een geweldige baan. Verdienen doe je er niet mee, het salaris is om te huilen voor het werk dat je moet doen en de werkomstandigheden zijn beneden alle grenzen van het redelijke, maar, ik heb veel voldoening en een hoop plezier.

Vanavond liep ik door de straten rond, half twaalf, een beetje frisse lucht doet goed niet waar? Wel die frisse lucht is ver te zoeken, de jeugd heeft namelijk wel iets beters te doen dan zich voorbereiden op de examens, het is zuip-, rook-, drugs-, neuk-en vechtavond, net als morgenavond. Niet te geloven wat ik op mijn kleine rondje in de stad tegenkom. Harige spierbonken die met de pik vooruit paraderen, getooid met een omgekeerde snelkookpan en een blik als Rambo, veelvraten van 15 die een paar pitta’s in hun strot duwen en de saus stroomt van hun vette wangen.

En dan de Dames… los van een paar uitzonderingen, gekleed als 20 Euro hoeren, de al zware boezem op de stilettohakken dansend en de dikke konten zwaaien wellustig naar iedere omgekeerde snelkookpan die rustig de tijd neemt de vleeschpartij te keuren. Het is werkelijk te vunzig, de examens zijn van dit gebeuren een 300 kilometer ver weg.

Ik zag een paar vroegere leerlingen van me en liep op ze af.

Dag mijnheer Kaas, dat waren ze nog niet vergeten dacht ik, en heel besmuikt en meisjesachtig verdampten de nep-hoeren tot gewone meisjes. Nee, ze waren van school af, en ze deden een opleiding tot Beautyspecialisten…Ik draaide de Marche-aux-Herbes op, een groot plein en daar was het, een massa jeugd, sommigen al aan het braken, anderen dronken op de straat zittend met vriendjes er omheen, de drugs kon je ruiken, God alleen weet van de hoeveelheid pillen en andere rotzooi die er rondging. De bedreiging was te voelen, en de ogen van de vaak duistere types, veel lichtgetint, prikten in mijn rug.

Ik maakte een foto, en meteen gegil en geblaas van een groepje jeugd, ik schrok maar had geluk want een andere jongen kwam erbij en dat was ook een ex-leerling, toevallig heb ik deze jongen twee jaar geleden geholpen. Hij siste iets naar de anderen wat ik niet verstond omdat mijn Arabisch gelimiteerd is tot basisbehoeften als WC en honger en de kompanen gingen een beetje terug. Hij nam me bij de arm en begeleide me het plein af. “U kunt hier beter niet komen mijnheer”, zijn blik was veelzeggend..

Ik liep naar huis en dacht aan die domme mensjes, die eigenlijk dom gehouden worden, afhankelijk, veroordeeld tot niks zijn. Ik was gewoon dom, zoals 90% van de mensen, maar hier was er wat anders aan de hand. Ik heb in Bankok gelopen, New York, DC, Sao Paolo, wellicht niet in de aller-gevaarlijkste gedeelten, maar toch, ik ben best wel wat gewend.

De scholen hier zijn slecht, heel slecht. De leraren zijn op, gek gemaakt door rapportages aan de partijbonzen, inspecties, formulieren, ouders die alles weten en zich ernaar gedragen. De Macht van de schooldirecteuren is groot, politieke tentakels zijn enorm. De gebouwen zijn oud en versleten, vies, gevaarlijk. Hier in de stad zijn er nog enkele goede scholen, voor de elite, want dat is het, de elite.

De socialistische cultuurtempels en waanbouwsels schieten als paddenstoelen op de compost van de gestorven jeugd uit de grond. Nog een Congrescentrum, nog een Expohal, nog een Cultuurzaal waar niks en niemand naar toe komt. De Mausoleums van de Partij coryfeeën pronken aan de horizon terwijl de kinderen in de stront van de samenleving gedrukt worden, als een sigaret in een half vol blikje bier. En, het lijkt er op dat het allemaal nog erger gaat worden want de zelfingenomen elite blijft aan de macht, geholpen door hulpeloze, genivelleerde jonge mensen die zich in de Mister cash ruimten van de bank op het einde van de maand verzamelen om collectief om de twintig minuten hun saldo te controleren, en mochten er flappen uitkomen staat er meteen een rij bij de Petit GB om goedkoop bier te kopen en de ellende weg te spoelen.

Wallonië bestaat straks uit mislukte schoonheidsspecialistes en Nagelverzorgsters en Alcoholisten met omgekeerde bedpannen op hun domme koppen.

Je zou zeggen, "Doe er wat aan".....