Uw persoonlijke begeleider in Mons staat voor U klaar, wij doen alles voor de lol, wij zijn "Grap en Grol"

Van een Slimme en Lieve Man en een Ras Politicus.....

Info@mons2016.com

Je kan er niet omheen, er is geen ontkomen aan, Elio di Rupo is de bekendste inwoner van Mons, Laten we duidelijk zijn allereerst, wij van "Grap en Grol" doen alleen maar aan lol en ZEKER niet aan politiek! Natuurlijk schrijven we met peper en zout en inderdaad soma met Sambal, maar geen politiek!

Bij deze een schrijfsel dat ik gemaakt heb op de avond van de verkiezingen van 2014. Het was donker, laat en koud, en ik woon niet ver van het huis van Elio di Rupo.

"Op de achterbank van de donkere Audi A6, met een stapel dossiers naast zich haalde hij langzaam zijn sobere strik van zijn kraag en plaatste hem in de mooie doos waarin strikken voor alle gelegenheden zaten, feesten, rampen, plotseling overlijden, vergaderingen met staatshoofden, koningen, sultans, overal had hij een strik voor. Zijn lange vingers met gemanicuurde nagels plaatsten de strik netjes in de doos.

Hij hield van netjes, ordelijk, op z’n plaats.

Zijn chauffeur en toeverlaat zweeg, de stilte deed hem goed na het gekrijs van honderden van zijn aanhangers zo als bij iedere verschijning die hij deed. De E42 was rustig, hij had er voor gekozen niet naar de flat in Brussel te gaan maar naar huis te gaan, wat muziek te luisteren en te gaan slapen. De oude strijder was moe, heel moe. Niet alleen had hij zijn beoogde opvolger alweer moeten bijstaan met raad en daad maar de anderen hadden weer niet geluisterd en in plaats van ruimte te laten, de deuren naar een overeenstemming weer hard dichtgegooid. De telefoon trilde en hij keek op het scherm, hij had geen zin om op te nemen maar deed het toch.

Ministerie van Binnenlandse Zaken, die rot computers werkten niet goed en de hele uitslag in Brussel zou tot morgen moeten wachten, wel dat was dan maar zo. Hij stuurde een sms’je naar Laurette en ging weer een beetje achterover leunen in de stoel. Hoe zou het zijn als hij eenmaal in de Commissie zat, net als Charles? Hij kreeg een glimlach en dacht aan de boef met z’n wijngaard, wat had hij een hekel aan die vent, maar ja, handig was hij wel en dat lokale gedoe was voor hem niet meer nodig.

Alles was anders dan jaren geleden, toen hadden we nog de beste intenties, waren de mensen dankbaar om wat aan de armoede te doen, nu, ze reden in dure auto’s en speelden de grote jongen, hij was teleurgesteld. Zoef…zoef…zoef gingen de lantarenpalen op de E42, zoef…zoef…zoef. Ze waren bijna thuis. De auto draaide de Rue de Nimy in, achter de beveiliging aan die voor hem reed. De straatverlichting was mooi en een soort waterval van licht scheen over de nieuwe bestrating.

Links was het Maison de 2015 ook mooi verlicht. Hij was er trots op, hij had z’n stadje toch wel wat kunnen geven. Nu dat verdomde station nog, en hij maakte een aantekening via zijn voice-recorder om die Spanjaard weer eens te bellen, hij moest ook alles zelf doen! Ze waren er, hij liep naar binnen en ging op de witte bank zitten, en zette de muziek aan, deed z’n schoenen uit en zette zijn zwarte stappers meteen netjes in de kast, hij hield van netjes, ordelijk, op z’n plaats.

Het lichtje op het antwoordapparaat stond te flitsen, hij had waarschijnlijk hier geprobeerd te bellen, maar nu had hij even geen zin om terug te bellen, hij zou morgen wel in Brussel blijven en samen wat eten. Z’n kruidenthee was op en hij liep naar boven, en deed z’n pyjama aan. Zijn broek op de hanger, z’n jasje, z’n hemd en ging z’n tanden poetsen. Met de borstel in z’n mond keek hij in de spiegel en zag een vermoeide man. Hij dacht aan de volgende dag, hij zou Bart wel even bellen, en de rest met Louis en Johan bespreken. Hij liep terug naar de slaapkamer en vouwde het dekbed terug, precies op een derde van het hoofdeinde, legde zijn horloge op het nachtkastje, de telefoon ernaast, de satelliet telefoon op het andere nachtkastje en kroop onder het koude dekbed.

Het regende buiten en hij hoorde het getik tegen het raam. Hij klikte het nachtlampje uit en controleerde de telefoon nog even, en legde hem netjes weer terug. Netjes want hij hield van netjes, ordelijk, op z’n plaats….

Een paar huizen verder was het licht nog aan en zat z’n buurman nog te typen. Iets over een lieve, hardwerkende man die z’n best doet, en net zo min de duivel zelve is als sommigen van hem denken in Vlaanderen net als ze in de Walen denken van Bart. Ook daar regende het buiten en hoorde je het getik tegen het raam…… dezelfde regen, want die is voor iedereen gelijk..